W 62. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego bocheńscy kombatanci ze Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej oraz przedstawiciele samorządu i miejskich instytucji z burmistrzem Wojciechem Cholewą na czele, złożyli kwiaty pod pomnikiem gen. Leopolda Okulickiego – ostatniego komendanta Armii Krajowej. Uroczystości rozpoczęły się o godzinie "W" (godz. 17.00), a uświetnił je krótki koncert pieśni patriotycznych w wykonaniu bocheńskiej Orkiestry Górniczej.

Jak pisze Jan Flasza w książce "Bochnia. Przewodnik po mieście" – wydanej w ubiegłym roku nakładem Urzędu Miejskiego – plac noszący imię legendarnego generała AK "został ukształtowany wtórnie w wyniku wyburzenia, w latach 70. ubiegłego wieku, fragmentów północnej pierzei ulicy Kraszewskiego i południowej pierzei ulicy Brackiej. W centrum placu znajduje się pomnik gen. Leopolda Okulickiego "Niedźwiadka" wzniesiony w 1996 roku z inicjatywy bocheńskiego oddziału Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – wysiłkiem środowisk kombatanckich z całej Polski, z funduszy i przy wydatnym zaangażowaniu samorządu miasta Bochni oraz ofiarności społecznej (liczne wpłaty od samorządów z całej Polski). Monument, zaprojektowany został przez prof. Czesława Dźwigaja z krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, wykonany jest z brązu. Całość waży ponad 7 ton. Powstańcze skrzydła nawiązujące do husarskiej symboliki mają 4,28 m wysokości i ok. 8 m rozpiętości. Osadzone zostały na podstawie w kształcie stylizowanego krzyża Virtuti Militari tworząc z nim symboliczny znak Polski Walczącej. W świetle litery "P" – na której pionowym elemencie umieszczono fragment rozkazu ostatniego Komendanta Głównego AK, wspartej na symbolicznej kotwicy utworzonej przez ramiona krzyża Virtuti Militari – "wpisana" została postać Generała w płaszczu generalskim i czapką w lewej ręce. Po obu stronach drogi prowadzącej do pomnika od strony wschodniej – osadzone w murze kartusze z brązu, na których znajdują się reliefowe wyobrażenia znaku Polski Walczącej oraz herb Bochni".

Poniżej prezentujemy sylwetkę gen. Leopolda Okulickiego:
Leopold Okulicki (ur. 12 listopada 1898, zm. 24 grudnia 1946 w sowieckim więzieniu), pseudonim Niedźwiadek, ostatni komendant Armii Krajowej. Urodził się w Bratucicach lub Okulicach koło Bochni. Dokładna data jego urodzin jest sporna, sam Okulicki podawał dwie różne daty – 11 XI 1898 lub 13 XI 1898, a wpis w księgach parafialnych mówi o 12 XI 1898. Powszechnie przyjmuje się tę właśnie datę, jest ona również wpisana w akcie urodzenia "Niedźwiadka". Jego ojciec, Błażej Okulicki, nalegał, by syn skończył bocheńskie gimnazjum (obecnie I LO w Bochni). Zapisał się do niego w 1910 roku. Od maja 1913 roku należał do Związku Strzeleckiego. Rok później (w wieku 16 lat!) zdał egzamin podoficerski. W szkole tej uczył się do lata 1915 roku. W październiku wstąpił do 3 pułku legionów. Walczył zarówno w I wojnie światowej, jak i w wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym, w 1925 roku ukończył Wyższą Szkołę Wojenną, po czym został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu w Grodnie. Wykładał w Centrum Szkolenia Piechoty, był dowódcą 13. Dywizji Piechoty.

W 1939 roku został szefem Wydziału Sytuacyjnego w Sztabie Naczelnego Wodza. Bronił Warszawy, współorganizował konspirację w Służbie Zwycięstwu Polski. Później – od stycznia 1940 roku – był komendantem łódzkiego okręgu Związku Walki Zbrojnej, a następnie – po okresie pracy w Komendzie Głównej ZWZ – został komendantem tej organizacji we Lwowie. Przez swą działalność został aresztowany w styczniu 1941 roku przez NKWD i uwięziony. Po wybuchu wojny niemiecko-bolszewickiej i podpisaniu układów między rządem gen. Władysława Sikorskiego i rządem ZSRR, został zwolniony z więzienia. Objął funkcję szefa sztabu w tworzonej na terenie ZSRR armii polskiej. Później został dowódcą 7. Dywizji Piechoty, po czym został skierowany do pracy konspiracyjnej w kraju.

W lipcu 1944 został dowódcą II rzutu Komendy Głównej Armii Krajowej. Tadeusz Bór-Komorowski mianował go swoim zastępcą i, przewidując aresztowanie ze strony Rosjan, wyznaczył na swego następcę na stanowisku dowódcy AK. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, częściowo jako Szef Sztabu AK. Gdy powstanie upadło, udało mu się uciec wraz z ludnością cywilną.

3 października 1944 roku objął stanowisko komendanta głównego AK. 19 stycznia 1945 roku wydał rozkaz o rozwiązaniu AK, nakazując pozostanie w konspiracji. W wyniku prowokacji NKWD został aresztowany razem z 15 innymi przywódcami AK i Państwa Podziemnego. 27 marca 1945 roku został skazany w słynnym Procesie Szesnastu na 10 lat więzienia. Zmarł w więzieniu – prawdopodobnie zamordowany – 24 grudnia 1946 roku – takie informacje przekazały władze radzieckie.

Źródło: Wikipedia – wolna encyklopedia.