7 stycznia

7 stycznia 1886 r. zmarł w Bochni Tomasz Sebastian Łosik, artysta malarz, uczeń akademii monachijskiej. Syn bocheńskiego górnika – jako pierwszy bochnianin trafił do sławnej w ówczesnej Europie, monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wyjechał tam jako stypendysta Wydziału Krajowego. Przetarł szlak, którym kilkanaście lat później podążył Ludwik Stasiak. Początkowo studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w której Łuszczkiewicz uczył rozumienia dawnej sztuki, często poprzez wycieczki krajoznawcze i plenery w historycznych miejscach. Tam też otrzymał elementarne przygotowanie warsztatowe. Akademia monachijska uczyła natomiast elegancji i finezji dotknięć pędzla, harmonii kolorystycznej gamy, wykończenia szczegółów, uzyskiwania perfekcyjnie gładkiej faktury charakterystycznej dla monachijskiego malarstwa nastroju, potęgowanego przez ciemne, brunatno-oliwkowo-szare tonacje. W 1878 roku Łosik wyjechał z Monachium do Paryża, gdzie przebywał blisko dwanaście lat. Próbował wówczas sił także w rzeźbie, głównie portretowej. W 1887 powrócił do Bochni. Spośród znacznego niegdyś, malarskiego, rysunkowego i rzeźbiarskiego dorobku artysty, do dnia dzisiejszego zachowało się stosunkowo niewiele prac, głównie w zbiorach rodziny w Bochni i Krakowie, w bocheńskim Muzeum oraz w kościołach w Bochni i Nowym Wiśniczu. Malował głównie sceny rodzajowo-historyczne, kompozycje pejzażowe jak „Panorama Nowego Wiśnicza”, która należy do nielicznych przekazów ikonograficznych Wiśnicza z pocz. lat 90tych XIX wieku – miasteczka z górującymi nad nim: zamkiem Kmitów i Lubomirskich oraz kościołem i klasztorem Karmelitów, z ratuszem. Tematyka religijna w jego twórczości to Wniebowzięcie Marii Panny-ołtarz główny w Nowym Wiśniczu; Św. Aloo – ołtarz Marii Magdaleny oraz Matka Boska – feretron w kościele parafialnym św. Mikołaja w Bochni. Jego malarstwo to połączenie rodzimych wątków z akademicką, realistyczną konwencją szkoły monachijskiej. Charakteryzuje je dobrze opanowany rysunek, umiejętność wiernego odtwarzania właściwości przedmiotów – faktury materii, jedwabi, atłasów, pereł – co uwidacznia „Portret Damy” – oraz rekwizytów we wnętrzach mieszkalnych. Znakomity portret zakonnika Józefa Morgensterna to obraz wyjątkowej urody i ciepła, subtelnego przedstawienia fizjonomii powstańca z 1831 roku, który zmarł w Bochni w 1893. Malarstwo jego należy do szerokiego nurtu historycznego-rodzajowego, którego synonimem była twórczość Matejki. Malarstwo takie miało pobudzać wyobraźnię narodu w czasach niewoli.