Szyb Bochneris

Pierwsza wzmianka źródłowa z 1399 r. Zwany był też Kieratem albo Serafinem. Pierwsza nazwa pochodzi od żupnika Mikołaja Bochnera, który w 1399 r. otrzymał w Nowym Korczynie od króla Władysława Jagiełły bergrecht na wybicie nowego szybu. Pozostałe wywodzą się od żupnika Mikołaja Serafina, który po raz pierwszy w Bochni zainstalował nad nim konną maszynę wyciągową typu kieratowego.

W trakcie budowy i nieco później szyb nosił nazwę Nowa Góra, dla odróżnienia od pozostałych, nazywanych „Starymi Górami”. Jego niefortunna lokalizacja z powodu dużego oddalenia od złoża solnego pomnożyła koszty budowy. Bogate pokłady soli południowych osiągnięto dopiero na głębokości 156 m, w odległości 99 m od szybu przy pomocy dwóch dodatkowych szybów wewnątrz-kopalnianych. Od XV do poł. XVI w. wydobywano tym szybem blisko 3/4 produkcji soli w żupie bocheńskiej. Do upadku szybu Bochneris przyczynił się wielki pożar w 1581 r. trwający 15 tygodni, podczas którego „na dole od wielkiego smrodu pomarło górników trzydziestu i kilku chcąc ogień ugasić”. W 1711 r., wskutek wybrania soli, powstania pustek poeksploatacyjnych i zalania przez wodę, runęła dolna część szybu. W 1717 r. napisano o nim, że „zwarty, nie robią w nim, tylko wodę gonią”. Po szybie tym nie ma już dziś żadnego śladu.