Szyb Campi

Zbudowany został w latach 1556-1568 przez geometrę Jana Faigla (Fajgla) na podstawie dokładnych pomiarów (Fajgel posługiwał się kompasem, zaś wyniki podał w opracowaniu „Wymiar promieni w górach bocheńskich w roku pańskim…1563 uczyniony”). Szyb wybito w znacznej odległości od dotychczasowych, w oparciu o przywilej króla Zygmunta Augusta z 1555 r. Trudności z pokonaniem przeszkody w postaci zydzu (kurzawki) – warstwy mokrych piasków niszczących drewnianą obudowę, wydłużyły prace do lat 12. Poniesione koszty i trudy opłaciły się jednak sowicie. Dzięki nowemu szybowi dotarto do zasobnej, zachodniej partii bocheńskiego złoża solnego. Po rezygnacji Fajgla, której przyczyną była katastrofa sztolni odwadniającej, prace przy szybie kontynuował warcabny Szymon Łochocki. Po zasypaniu szybu Finder w 1614 r. i katastrofie szybu Bochneris w 1711 r., szyb Campi był jedynym czynnym szybem w Nowych Górach. Początkowo nazywano go imieniem budowniczego Fajgla. Jednakże w następnych dziesięcioleciach przyjęła się i utrwaliła zlatynizowana nazwa Campi (od campus-pole) lub polska Polny, z racji położenia szybu poza miastem. W 1792 r. szybem tym osiągnięto bezpośrednio głębokość 212 metrów (dzisiejszy poziom August). W 1883 r. zastąpiono kierat konny pracujący dotąd w nadszybiu Campi maszyną parową. Podczas gruntownej przebudowy w latach 1909-1912 zmieniono przekrój otworu szybowego z prostokątnego na okrągły, zamiast drewnianej obudowy wymurowano nową, z cegły i betonu. Istniejące obecnie budynki nadszybia zostały wzniesione po pożarze szybu w 1930 r. W 1996 r., po ponad stu latach pracy maszynę parową zastąpiła maszyna o napędzie elektrycznym.